Met mijn handen in de klei voelt natuurlijk. Zo ben ik opgegroeid, mijn ouders waren beiden keramist. Van kinds af aan verbeeld ik wat ik voel en zie; je kan wel zeggen dat ik eerder kon kleien dan lopen.
Ik houd van klei, het is puur en eerlijk materiaal. Mensen gaan mij al eeuwen voor in het gebruik ervan. Wanneer ik werk zie van verloren gegane beschavingen, soms duizenden jaren oud, voel ik verwantschap en verwondering… dat de aanvechting om via een klomp klei je verhaal te vertellen al zo oeroud is.
Egbert Brandt heeft mij opgeleid tot keramist. Van 1981 tot en met 1985 heb ik lessen gevolgd aan de avondacademie te Utrecht; moderne olieverftechnieken, anatomie -en portrettekenen.
De drang om beleving om te zetten in beelden, mijn scheppende energie, het is aangeboren. Luisteren naar mijn passie en ernaar handelen, mezelf blijven ontwikkelen, dat is mijn eigen verdienste.
Het is prachtig en intens om mijn handen datgene te laten maken wat ik oppik van de wereld om mij en in mij. Omdat ik werk vanuit een gebied waar woorden niet leven valt het niet mee om de juiste tekst te vinden bij mijn werk.
Het is mooi wanneer er iemand voorbij komt die het oppikt. Terwijl je elkaar niet kent, is er plots een intieme verbinding.
Ooit las ik je bent de verbanden die je legt en dat is mij altijd bijgebleven. Omdat ik op zulke momenten voel dat het waar is.
Sinds 1989 exposeer ik mijn werk, onder andere in: